این روزها تمام میلیون ها مسافرِ جامانده‌ی مسیر کارشان شده مرور خاطرات پیاده روی سال های گذشته و تمام تلاششان این است که با ذهن و خیالشان امسال هم مسافر این مسیر باشند.
کوچه های کربلا، شب های بین الحرمین که هر گروه و دسته ای در گوشه ای با حال و هوای خودش عزاداری می کرد، صدای سنج و طبل و زنجیر، سرخی حرم، صحن و سرای حرم…. همه اینها، این روزها مدام در ذهن میلیون های جامانده اربعین بارها و بارها مرور می شود و تهش فقط یک حسرتِ تلخ باقی می ماند.
محروم ماندن از پیاده روی اربعین برای آنها که تنها یکبار این مسیر را تجربه کرده اند داغ بزرگی است، داغی که شاید تا اربعین سال آینده خاموش نشود و شاید حسرتش تنها با زیارت دوباره از دلمان برود، شاید…
شور حسین است چه ها می کند هر که هستیم و هر چه هستیم در یک چیز مشترکیم: بی سر و سامان حسین ایم.
آرزویمان یکی است و آن هم زائر اربعین حسین بودن.
دردمان یکی است و آن هم جاماندن از کاروان روان و در التهاب زینب کبری…
سوزمان یکی است و آن هم نداشتن پر پرواز تا حریم حرم سید الشهداء…